Drony i nowa technologia pozwoliły policzyć wilki i poznać ich zwyczaje

Marek Kołodziejczyk z Fundacji Dla Przyrody w rozmowie z PAP przekazał, że ta lubelska organizacja monitoruje – przy użyciu drona z kamerą termowizyjną – rzadkie i ginące gatunki zwierząt Lubelszczyzny. Wśród nich są głównie żurawie, ale i wilki.

Z informacji przyrodnika wynika, że w całym województwie żyje szacunkowo ok. 150 wilków, tj. ponad 30 grup rodzinnych, przede wszystkim na Roztoczu oraz na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. – Nocą jedna grupa potrafi przebiec nawet 30-40 km. Stąd domniemania ludzi, że widzieli wilki w różnych okolicach jednocześnie. Jednak to jest jedna i ta sama wataha, która się przemieszcza – wyjaśnił przyrodnik, który zajmuje się wilkami od ponad 30 lat.

Zapytany o przewagę obserwacji zwierząt za pomocą dronów wskazał, że na bieżąco można sprawdzić większe terytorium z lotu ptaka. W jego opinii dron jest też bardziej precyzyjny, bo może zarejestrować całą grupę, a nie 2-3 osobniki, które akurat uchwyciły fotopułapki.

– Oglądając z góry plamę świetlną na monitorze od razu wiemy, z iloma osobnikami mamy do czynienia, jak się przemieszczają itd. Wilki mają – podobnie do ludzi – swoje drogi i chodniki, zresztą często wykorzystują nasze ścieżki polne i leśne do wędrówek. Wilk nie lubi zbytnio się męczyć, więc wykorzystuje każdą szansę na ułatwienie sobie polowania – podkreślił Kołodziejczyk.

Wilki nie reagują na drony. Te są za wysoko

Zapytany, jak wilki reagują na drona, odparł, że nie interesują się nim za bardzo; raczej traktują jak ptaka, bo urządzenie lata na wysokości ok. 90 metrów. Jeśli obiekt obniży za bardzo swoją wysokość, to wówczas zwierzęta chowają się pod drzewami.

Na nagraniach udostępnionych w internecie przez Fundację Dla Przyrody widać, jak wilki relaksują się w schronieniu lasu, przeciągają, bawią między sobą. – Dzięki zoomowi można przyjrzeć się mu z bliska i zobaczyć, że nie jest taki straszny, jak go niektórzy opisują – dodał ekspert.

Podkreślił też, że dron daje możliwość obserwowania naturalnych zachowań wilka ze względu na to, że na żywo – jak wyjaśnił – zazwyczaj woli zejść człowiekowi z drogi. – Tutaj możemy podpatrzeć je od kuchni; zaglądamy w świat prywatny wilków. Oglądamy jak swobodnie biegają, odpoczywają, jakie są interakcje między osobnikami – opisał Marek Kołodziejczyk.

Wiemy już, że wilki są bardzo opiekuńcze

Przy tym podkreślił, że wilki są bardzo opiekuńcze – na nagraniach widać, jak mama leży i odpoczywa, a wokół niej bawią się szczeniaki, ciągną ją za uszy, ogon. – Widujemy też delikatne muśnięcia nosem, szturchanie się – typowy język wilków, a to niestety w naturze rzadko możemy obserwować – zaznaczył przyrodnik.

Przeczesując tereny dronem eksperci mieli kilka okazji zobaczyć polowanie wilków na ofiarę. Obserwowali, jak wygląda współpraca między nimi, jak się rozstawiają w lesie, jak planują samo uderzenie na zwierzynę. – Każdy z nich ma swoją rolę do spełnienia. W życiu żadnemu myśliwemu nie przyszedłby taki plan do głowy. Myślę, że myśliwi zazdroszczą czasem wilkom skuteczności. Rywalizują z nimi i traktują je jako trofeum – ocenił.

Większość wilków jest zwierzętami leśnymi, ale czasem mają nory – tak jak na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim – na opuszczonych polach i łąkach nieużytkowanych przez ludzi. – Na pastwiska i łąki często wychodzą jelenie, stąd wilki mają ułatwione polowanie. Wilki żyjące w otwartych przestrzeniach posiadają często lepszą kondycję niż wilki leśne, które coraz częściej płoszone są przez przejeżdżające samochody czy grzybiarzy. A na takiej łące wilk zawsze potrafi coś upolować, np. zająca, kuropatwę, myszy, jaszczurkę – wyjaśnił badacz.

Wiemy już, w jakich godzinach aktywne są wilki

Z obserwacji lubelskich przyrodników wynika, że wilki funkcjonują przeważnie w nocy – gdy czują się bezpiecznie – ale w dzień również można je widywać. Najczęściej jest to wczesny ranek, gdy wracają z polowania. W ciągu dnia są zazwyczaj niezauważalne, bo odsypiają noc, chcąc się zregenerować. Bardziej aktywne robią się znów ok. godz. 17-18.

PAP zapytała także, czym roztoczańskie i poleskie wilki różnią się od swych odpowiedników, zamieszkujących Puszczę Białowieską czy Bieszczady. – Nasze nizinne wilki są najwyższe w kłębie, mają nawet do 70 cm. Dorosłe samce ważą ok. 65 kg, a wilczyce ok. 45-48 kg – podał Marek Kołodziejczyk z Fundacji Dla Przyrody.

Lubelskie wilki są też różnorodnie umaszczone. – Niektóre są rude, inne płowe, szare albo mają kontrastowe barwy – od czarnych do jasnych pasm. Mozaika kolorystyczna jest bardzo urozmaicona. Do tego mają przepiękne wzory na pyskach. Uważa się powszechnie, że wilki wyglądają tak samo, ale jakby przyjrzeć się im bliżej, to praktycznie każdy jest inny – opisał przyrodnik.

Kołodziejczyk ubolewa, że większość ludzi źle postrzega wilki. Jego zdaniem ten strach wynika z niewiedzy, dlatego tak ważna jest edukacja przyrodnicza. – Jak się spotka wilka na żywo, to należy się tylko cieszyć, bo to ogromne wyróżnienie. Tak naprawdę to on decyduje, czy będzie zauważony. Gdyby nie chciał, to możemy przejść obok niego 15-20 metrów i nawet nie wiedzieć o tym. Jak nie chce być zauważony, to pozostanie niezauważonym – podkreślił badacz.

Jak dodał, czasami wilk jednak pozwoli nam na siebie chwilę popatrzeć, a nawet zainteresować się nami. – Wilki są po prostu ciekawskie, czasem zatrzymują się i patrzą na człowieka – stąd najczęściej bierze się panika wśród myśliwych i leśników, że wilk się do nich zbliżał i chciał zaatakować. Grubo się mylą. To są zwierzęta cztery razy bardziej inteligentne od psa. Do tego wilk potrafi świetnie przewidywać, co może zrobić człowiek – zaznaczył przyrodnik.

Wilki to drapieżniki, które w 1998 r. objęto w Polsce ochroną gatunkową. Za zabicie wilka grozi kara do 5 lat więzienia.