Ogromne stado żubrów przewędrowało z Puszczy Białowieskiej

Pod koniec zimy żubry żyjące na Podlasiu wychodzą z puszczy, bo na polach łatwiej im znaleźć jedzenie. Jak mówi prof. Rafał Kowalczyk z Instytutu Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży: „Lasy otoczone są polami uprawnymi, łąkami, gdzie one znajdują pokarm – rzepaki, oziminy, skoszone pola kukurydzy czy łąki z sianem”.

Żubry dawno temu zadomowiły się na polach w pobliżu Puszczy Białowieskiej, ale teraz okazuje się, że liczące ponad 100 osobników stado tych wielkich zwierząt postanowiło przemieścić się do położonej nieco bardziej na północ Puszczy Knyszyńskiej.

„Uformowały jak gdyby 2 duże stada – jedno liczy ponad 60 osobników, drugie 48. I bytują w okolicy miejscowości Topolany oraz Hieronimowo” – opisuje Grzegorz Dworakowski, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Żednia.

Taka migracja jest żubrom potrzebna

Migracja tak wielu zwierząt to dobra wiadomość dla przyrody, bo dzięki mieszaniu się stad dochodzi do wymiany genów.

„Jeżeli jakieś stado jest izolowane od innych stad i nie jest jakieś stosunkowo liczne to bardzo szybko następuje tak zwane inbret, czyli utrata tej zmienności genetycznej, a to powoduje, że te żubry są słabsze, są bardziej podatne na różne choroby” – wyjaśnia dr inż. Katarzyna Daleszczyk z Białowieskiego Parku Narodowego.

Według badaczy możliwe, że wędrówka żubrów z czasem przybierze odwrotny kierunek. „W mojej ocenie jest też trochę wymuszona tym, że na łąkach, które tradycyjnie te żubry wykorzystywały w okresie zimowym, nie ma pokarmu, nie ma siana” – uważa prof. Rafał Kowalczyk.

Dzięki migracji dużego stada liczba żubrów w Puszczy Knyszyńskiej przekroczyła pół tysiąca. Jednak wciąż najwięcej jest ich w Puszczy Białowieskiej – według tegorocznego liczenia to mniej więcej 870 osobników. Żubry przebywają też w ośrodkach hodowlanych i rezerwacie pokazowym. Miejscach stworzonych dla zachowania genów. „One potem są wykorzystywane do tworzenia, albo wzbogacania innych hodowli. I takich zamkniętych, i takich, które żyją na wolności” – przyznaje dr inż. Katarzyna Daleszczyk.