Międzynarodowe badania: megalodony mogły konkurować z żarłaczami białymi o pożywienie

Megalodony żyły od około 23 do 3,6 milionów lat temu. Zamieszkiwały oceany na całym świecie i prawdopodobnie osiągały nawet 20 metrów długości. Dla porównania, największe współczesne żarłacze białe (Carcharodon carcharias) rosną do zaledwie sześciu metrów długości.

W badaniu naukowcy przeanalizowali stosunek stabilnych izotopów cynku w pozostałościach zębów prehistorycznych rekinów i porównali wyniki z danymi dotyczącymi żyjących współcześnie żarłaczy białych. Ta nowa metoda pozwoliła naukowcom zbadać poziom troficzny megalodonów, a więc informację dotyczącą pozycji w łańcuchu pokarmowym.

Analiza stabilnych izotopów cynku w szkliwie – wysoce zmineralizowanej części zębów, jest porównywalna z dużo bardziej znaną analizą izotopów azotu w kolagenie zęba – organicznej tkance w zębinie, którą bada się w celu oceny stopnia konsumpcji materii zwierzęcej. W tym wypadku metoda nie byłaby skuteczna.

– W badanym przedziale czasowym kolagen nie został zachowany, dlatego tradycyjne metody nie były możliwe do przeprowadzenia – wyjaśnił Jeremy McCormack, główny autor badania, naukowiec z Instytutu Antropologii Ewolucyjnej im. Maxa Plancka i Uniwersytetu Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie.

– Po raz pierwszy wykazaliśmy, że związane z dietą sygnatury izotopów cynku są zachowane w szkliwie pozostałości zębów rekina – dodał Thomas Tuetken, profesor w Instytucie Nauk o Ziemi Uniwersytetu Johannesa Gutenberga w Moguncji.

Badacze pod lupę wzięli pozostałości zwierząt żyjących we wczesnym miocenie (od około 20,4 do 16,0 milionów lat temu) i wczesnym pliocenie (od około 5,3 do 3,6 milionów lat temu). Następnie porównali je z danymi, dotyczącymi współczesnych rekinów.

– Zauważyliśmy pewną spójność w wynikach, co zwiększa nasze zaufanie do metody i sugeruje, że mogą istnieć niewielkie różnice w wartościach izotopów cynku u podstawy morskich sieci pokarmowych – powiedziała Sora Kim, profesor z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Merced.

Następnie naukowcy przeanalizowali stosunek izotopów cynku w zębach przodków megalodona – gatunku Otodus chubutensis, który żył we wczesnym miocenie. Następnie porównali te wyniki z informacjami uzyskanymi po badaniach zębów współczesnych rekinów.

– Nasze wyniki pokazują, że zarówno megalodon, jak i jego przodek były rzeczywiście drapieżnikami wierzchołkowymi [a więc znajdującymi się na szczycie łańcucha pokarmowego – przyp. red.] – mówił Michael Griffiths, profesor Uniwersytetu Williama Patersona w stanie New Jersey. – Ale to, co było naprawdę niezwykłe, to fakt, że wartości izotopów cynku z zębów rekina z wczesnego pliocenu z Karoliny Północnej, sugerują w dużej mierze, że wczesne żarłacze białe miały taki sam poziom troficzny, co znacznie większe megalodony – dodał.

To oznacza, że żarłacze białe i megalodony mogły istnieć w tym samym czasie oraz konkurować ze sobą o pożywienie.

– Wyniki te prawdopodobnie sugerują przynajmniej pewne pokrywanie się ofiar, na które polowały oba gatunki rekinów – zauważył Kenshu Shimada, profesor z DePaul University w Chicago. – Choć potrzebne są dodatkowe badania, nasze wyniki zdają się potwierdzać możliwość konkurencji pokarmowej megalodona z żarłaczami białymi z wczesnego pliocenu – dodał.

Naukowcy cieszą się, gdyż nowy sposób badań może znacznie ułatwiać poznawanie przeszłości.

– Nasza metoda ilustruje możliwość wykorzystania izotopów cynku do zbadania diety i ekologii troficznej wymarłych zwierząt na przestrzeni milionów lat. Może być również zastosowana do innych grup zwierząt kopalnych, w tym naszych własnych przodków – podsumował Jeremy McCormack, główny autor badania.